Das weisse Band

Mijn laatste activiteit voor esthetica is de film "Das weisse Band", die ik in de UGC Brussel gezien heb op 20 november 2009.



















Ik heb een recensie over deze film gevonden op de site van humo:

Tot nu toe riep de naam Michael Haneke altijd gemengde gevoelens bij ons op.
Voor elke film die ons raakte ('Code Inconnu', 'Caché'), bracht het enfant terrible
van de Europese cinema er wel eentje uit waar we totaal op afknapten ('Funny Games', 'Le temps du loup'). maar nu is er geen ontkennen meer aan: met 'Das weisse Band', de Gouden Palm 2009, katapulteert de Oostenrijker zichzelf definitief naar de galerij van de groten. Deze palm is niet alleen van goud; het is een withete, roodgloeiende, brandende Palm. Napalm.
'Das weisse Band' neemt je mee naar een bucolisch Duits dorpje waar iedereen z'n plaats kent: de baron regeert, de pastoor spiedt rond, het volk arbeidt en God ziet alles. Tot de rust wordt verstoord door een reeks mysterieuze incidenten: de dokter struikelt met zijn paard over een onzichtbare draad; een boerin komt om het leven in de zaagmolen; een schuur vliegt in brand; een mentaal gehandicapt jongetje wordt zwaar toegetakeld teruggevonden.
Boosaardigheid trilt in de lucht, een onbestemde dreiging strijkt neer tussen de korenhalmen. Alleen de prille romance tussen de jonge onderwijzer en het kindermeisje van de barones trekt een lichtspoortje in de duisternis. Romantiek in een Michael Haneke-film, wie had dat ooit durven denken!

Haneke is nu 67 en staat met 'Das weisse Band' duidelijk op het toppunt van zijn kunnen. De cineast weet precies wat hij moet vertellen (en wat niet); de acteurs raken precies de juiste snaren; de streng gecomponeerde shots zijn van een hypnotiserende schoonheid; en de onderhuids bobberende spanning is soms zenuwslopend. Zoals in die scène waarin het zoontje van de dominee zelf op zoek moet naar de stok waarmee hij straks zal worden afgeranseld: terwijl hij door de schemerige gang stapt, begint de camera een sinister ballet met de jongen, en voor je het goed beseft zit je sidderend op het puntje van je stoel en heb je geen nagels meer. Tarantino zei over 'La Louisiane': 'Ik rek de suspense uit tot het bijna ondraaglijk wordt, als een veer van een klok die je zo strak mogelijk opwindt. En dan? whàm.' Haneke gaat nog een stapje verder: lang nadat zijn film is afgelopen, is hij de veer nog aan het opwinden.m Hanekes whàm duurt dagen.

Het onderwerp van de film is dan ook geen lachertje: Haneke graaft naar de wortels van het absolute Kwaad. het verhaal speelt zich af in 1913: de twee wereldoorlogen staan voor de deur, het fascisme staat op het punt te ontwaken. 'De gebeurtenissen in dit dorp kunnen misschien verklaren wat er later in dit land is gebeurd,' waarschuwt de voice-over in het begin, en hoe Haneke die cruciale openingszin staaft, moet u zelf maar eens gaan bekijken. 'Das weisse Band' peilt evenwel niet alleen naar de kiemen van het nazisme, de film gaat zonder het ook maar één seconde in je strot te rammen ook over onze tijd. 'Ik mag hopen,' zei Haneke in het gesprek dat we onlangs met hem hadden, 'dat de toeschouwers de boodschap zullen begrijpen. De verrechtsing neem immers opnieuw toe.' En zo is dat: the dark side of the force is growing stronger; Sauron heeft opnieuw zijn intrek genomen in Dol Guldur. 'Das weisse Band', beste vrienden en vriendinnen, gaat over ons.

Van: http://www.humo.be/

Persoonlijk ben ik het helemaal eens met deze recensie. 'Das weisse Band' is inderdaad een zeer mooie film met een zeer mooie boodschap. Het is zeker geen alledaagse film en daarom sprak 'Das weisse Band' mij ten zeerste aan. Soms kijk ik ook graag naar rustige en psychologische films met een harde boodschap. Bovendien vond ik het feit dat het beeld zwart-wit was, zeer gepast, omdat je anders nooit de juiste sfeer van een Duits dorpje in 1913 kan creëren.

Maar om eerlijk te zijn, vond ik de film niet zo heel spannend, in tegenstelling tot wat de recensie zegt. Ja, de scène waarin de jongen geslagen wordt, is misschien wel een beetje shockerend, maar niet spannend. Ik snapte in het begin ook niet echt waar de film naartoe wou, maar op het einde werd het thema en de bedoeling duidelijk. Ik vind dat je deze film qua thema en sfeer kan vergelijken met Schindler's List.

Ik wil ook zeggen dat de acteurs een prachtige acteerprestatie hebben neergezet. Niet alleen de volwassenen, maar ook de kinderen. Dankzij deze film heb ik nu ook een paar Duitse acteurs leren kennen, zoals Christian Friedel en Burghart Klaussner. Stuk voor stuk meesters in hun vak. Maar ja, zonder goede acteurs kan je de Gouden Palm niet winnen.

Ik vind dat ik mijn culturele grenzen verlegd heb door naar deze film te gaan kijken, omdat ik anders nooit naar een bioscoop als de UGC geweest zou zijn. Bovendien heb ik nog niet veel films van deze soort gezien.

In ieder geval is 'Das weisse Band' een unieke ervaring geweest. Het is en blijft een uitstekende film, gemaakt door een uitstekende regisseur. De film houdt je vanaf het begin vast en laat je niet meer los tot je de bioscoop verlaat. Ik kan 'Das weisse Band' aanraden aan iedereen die eens een alternatieve, maar daarom niet minder goede film wil zien.

Strip: De avonturen van Kuifje: De Blauwe Lotus

Ik heb "De Blauwe Lotus" uit de stripreeks van Kuifje van Hergé gelezen.

Deze strip staat in de striptop-150 op de 13e plaats.

Ik vind dat de strip die plaats zeker verdient.

Het verhaal zit namelijk zeer goed in elkaar en de tekeningen zijn prachtig getekend door Hergé.

"De Blauwe Lotus" bevat de spanning, humor en onvoorspelbaarheid die een goede strip nodig heeft.

Ik vind dat de strips van Kuifje op een positieve manier verschillen van sommige strips die vandaag de dag verschijnen. Deze strips zijn meestal massaproducten zonder inhoud, terwijl de strips van Kuifje, hoewel deze ook redelijk massaal verkocht werden, toch diepgaander en inhoudelijk kwalitatiever zijn.

Ik heb met het lezen van deze strip ontdekt dat strips niet alleen hersenloos, maar ook kwalitatief en literair kunnen zijn.

Ok, er zullen wel strips zijn die nog een stuk meer literair zijn dan Kuifje, maar in zijn categorie is "De Blauwe Lotus" uniek in zijn soort.

Ik kan deze strip aanraden aan iedereen, die niet graag een dik boek leest, maar toch een goed verhaal wil lezen.

Hergé was gewoon een meester in zijn vak en bewijst met "De Blauwe Lotus" dat Kuifje niet voor niets een cultureel icoon in de wereld is.

Museumdag: Stripmuseum

Op 21 januari was het de museumdag en ik ben naar het stripmuseum geweest.
In de namiddag hebben we ook nog de vluchtelingenroute gedaan, maar die vond ik niet zo plezant en dus ga ik daar geen woorden aan vuil maken.

Het Stripmuseum
Ik heb hierover een recensie in het Engels gevonden:

BRUSSELS: BELGIAN CENTRE OF COMIC STRIP ART

The visit to this museum is a must for two reasons. First of all, the museum is situated in the beautiful Art Nouveau setting of the Waucquez Warehouses. Secondly, one can see here the history of a very typical art form in Belgium: the comic strip.
The Waucquez Warehouses are considered to be one of the masterpieces of the most famous Belgian Art Nouveau architect, Victor HORTA. Horta built the house in 1906 for the Waucquez family who used it for a wholesale cloth business. The building displays beautifully the principles of Horta's architectural style: sunlight filters from the glass ceiling into the central hall, thereby illuminating the rest of the warehouse in a natural way. The Warehouses were restored between 1987 and 1989.
One of the most typical new art forms for Belgium are comic strips. After World War II, most of the Belgians have grown up with Belgian comic strips. One can say that there used to be two schools : the French-language comics ( = Bandes Dessinés) and the Flemish ones (= stripverhalen).
Of the former, the name HERGE stands out as the most important writer. He is the father of the best known Belgian comic strip: TINTIN.

Willy VANDERSTEEN is the most known name of the Flemish school. His most important creation is SUSKE AND WISKE (in English known as Willy and Wanda). Since the 1950's, however, the entire comic strips scene has boomed in Belgium.
This beautiful museum illustrates this "9th art" in Belgium, with sets of enlarged drawings, three-dimensional recreations, etc. One can also learn everything about the birth and the development of a comic strip album. The museum also has a nice shop with albums and gadgets of the different Belgian comic strip heroes.

Van: http://www.trabel.com/

Ik ben het op verschillende vlakken eens met de recensie. Het stripmuseum is inderdaad een prachtig gebouw ontworpen door Victor Horta. Het is namelijk gebouwd in de typische Art Nouveau-stijl van Horta. Het glazen plafond is geweldig en er is dan ook veel licht aanwezig in het museum, wat zorgt voor een heldere en hemelse sfeer. De rondleiding en de tentoonstelling vond ik ook zeer geslaagd. De gids wist zeer veel te vertellen over verschillende tekenaars, zoals Hergé, Marc Sleen, Willy Vandersteen, Tibet, Edgar P. Jacobs, enz. Het museum was dus eigenlijk verdeeld in verschillende zones die elk 1 striptekenaar omvatten. In elke zone waren er biografieën, oude en originele strippagina's, attributen uit bepaalde strips en muurschilderingen van een bepaalde stripheld en zijn tekenaar te zien. De gids was duidelijk een kenner en wist zeer veel te vertellen over de stripwereld en kon al onze vragen beantwoorden. Het enige minpunt was dat er niet zo veel te zien was over mijn favoriete strippersonage; Rik Ringers. ;) Er was eveneens een tentoonstelling over de iets modernere (jaren 90 en 2000) strips en hun minder bekende tekenaars. Deze tentoonstelling vond ik ook wel interessant, omdat je dan ook de minder bekende kanten van de stripwereld leert kennen.

Kortom, het was dus een zeer geslaagd bezoek aan het stripmuseum. Een prachtig gebouw, interessante, mooie tentoonstellingen en een goede gids. Wat moet je meer hebben? Het was een leuke, culturele ervaring en een uitgelezen kans om een bezoekje aan Brussel te brengen. Het stripmuseum is een museum voor jong en oud dat ik iedereen kan aanraden.

Weens Nieuwjaarsconcert van het salonorkest Panache

Mijn derde activiteit is het Weens Nieuwjaarsconcert in de Meent.
Het salonorkest Panache zorgde voor de klassieke muziek.

Ik het geen recensie over dit concert gevonden, maar wel een beschrijving/recensie van het orkest:

Salonorkest Panache
Welkom bij Panache! Maak kennis met een dynamische groep musici. Een tijdloos ensemble in verschillende formaties dat lichtklassieke muziek in de ruimste zin van het woord vertolkt. Panache heeft ruime ervaring in het verzorgen van een sfeervol concert met lichtklassiek entertainment. Wat dit salonorkest doet is voor iedereen toegankelijk. Entertainment van de hoogste plank!

Van: http://www.uitinvlaanderen.be/

Voor ik dit concert bijwoonde, wist ik niet wat ik ervan moest verwachten.

Ik had eigenlijk gedacht dat het een saai, klassiek optreden zonder veel variatie ging zijn.

Maar ik had het mis. Vanaf de eerste seconde werd ik meegesleurd met de prachtige klassieke muziek die Panache speelde. Bovendien speelden ze niet enkel zware klassieke muziekstukken, maar ook modernere opera en musicalmuziek.

Er waren ook twee zangers aanwezig tijdens de show. Marc Meersman en Andrea Huber gebruikten hun stem om de voorstelling compleet te maken.

Daarnaast zorgde ook de orkestleider, Dirk Boehme, voor entertainment. Deze humoristische dirigent trakteerde het publiek tussen de muziek door op verschillende grappen en zorgde voor interactie met het publiek.

Kortom, voor mij was het een geslaagde avond. Ik had er in het begin niet veel van verwacht, maar dit bleek een vooroordeel te zijn. Ik vind zeker dat ik mijn culturele grenzen heb verlegd, omdat ik nu klassieke muziek heb leren waarderen. Voorheen luisterde ik niet echt naar klassieke muziek, maar ik denk dat dit in de toekomst wel zal veranderen.

Ja, een concert als dit is echt wel voor herhaling vatbaar.

Enkele muziekstukken die mij konden boeien:

- Toreador van Bizet

- Papageno-Papagena van Mozart

- Bahn frei van Strauss

- Bruxelles van Jacques Brel

- If I were a rich man

- Barbier van Sevilla van Rossini

Enkele foto's:

Enkele foto's

Concert Eros Ramazotti

Ik ben naar het concert van Eros Ramazotti in Vorst Nationaal geweest.
Eros Ramazotti... Wie is Eros Ramazotti nu weer?
Dit is wat de site van Vorst Nationaal zegt over de zanger:

San Remo 1984. De 21-jarige Eros Ramazzotti wint de belangrijkste liedjeswedstrijd van Italië. Het begin van een zeer mooi verhaal. Vanaf dag één beseft, de uit Cinecittà (Rome) afkomstige, Eros dat hij verder moet kijken dan Italië alleen en die beslissing legt hem geen windeieren. Eros Ramazzotti bouwt een indrukwekkende internationale carrière uit. In onze contreien scoort hij voor het eerst met “Ma Che Bello Questo Amore” in 1988. En dan gaat het snel en volgen de hits mekaar op. “Musica E’”, “Se Bastasse Una Canzone”, “Più Bella Cosa” en “Cose Della Vita” bestormen als het ware de hitlijsten der lage landen. Eros werkt samen met onder andere Tina Turner, Cher, Luciano Pavarotti, Ricky Martin, Joe Cocker en Anastacia. Het maakt hem tot één van de internationaal best verkopende artiesten uit Italië. Momenteel vertoeft Eros Ramazzotti in de studio alwaar hard gewerkt wordt aan zijn in mei te verschijnen nieuwe album. Met dat nieuw werk en al zijn hits maakt Eros Ramazzotti zijn opwachting in Vorst Nationaal!

Van: www.vorstnationaal.be

Ik heb mijn culturele grenzen zeker verlegd door dit concert bij te wonen, omdat ik volgens mij nog nooit naar een soortgelijk concert ben geweest. Ik kende ook niets van het werk van Ramazotti en ik ben eigenlijk gewoon meegegaan omdat mijn moeder nog een extra ticket had.
Maar uiteindelijk is alles nog goed meegevallen. Ik verstond dan wel helemaal niks van wat Ramazotti zong (want hij zingt in het Italiaans), maar ik vond het toch mooie muziek.
De muzikanten waren allemaal echte virtuozen in hun vak. Ook het decor was zeer mooi en goed gekozen.
Ik wist eigenlijk niet dat Eros Ramazotti zoveel fans in België heeft. Maar ja, hij is dan ook een hele goede zanger en een goede zanger heeft nu eenmaal veel fans.
Dit is een recensie van een fan over het geluid:

Wat een hard geluid. Het deed soms zeer aan de oren en ook de muziek was af en toe niet te herkennen. Volgens mij was Eros er zelf ook niet te spreken over gezien zijn gebaren op het podium naar de geluidsmensen en ook gezien zijn voorliefde op het podium voor zijn elektronische oortje wat hij continue aandrukte. Zonde in ieder geval. Deze geluidstechnici hebben de boot volledig misgeslagen.

Van: www.nl.livenation.be

Deze persoon geeft kritiek op het geluid en eigenlijk heeft hij gelijk. De geluidsboxen stonden inderdaad te hard. Maar eigenlijk stoorde dit mij niet. Ik was na het concert wel halfdoof, maar tijdens de show had ik er geen last van.
Voor de rest was dit evenement een fantastische ervaring. Ik heb eigenlijk geleerd dat je de muziek van een zanger niet hoeft te kennen om van een concert van hem te kunnen genieten. Ik kende geen enkel nummer en toch vond ik het een geweldig optreden.
Ik kan Eros Ramazotti enkel aanraden. Hij is een geweldige zanger met prachtige muziek.
Ik denk dat dit concert ervoor gezorgd heeft dat ik later gemakkelijker naar andere concerten zal gaan. Ik ben deze keer gewoon meegegaan voor esthetica, maar ik denk dat als iemand mij ooit nog zou vragen of ik mee wil gaan naar een concert of een optreden, ik spontaan mee zal gaan. In die zin heeft dit concert van Eros Ramazotti mijn 'cultureel vermogen' uitgebreid.

Foto's Open Monumentendag