Ik heb een recensie over deze film gevonden op de site van humo:
Tot nu toe riep de naam Michael Haneke altijd gemengde gevoelens bij ons op.
Voor elke film die ons raakte ('Code Inconnu', 'Caché'), bracht het enfant terrible
van de Europese cinema er wel eentje uit waar we totaal op afknapten ('Funny Games', 'Le temps du loup'). maar nu is er geen ontkennen meer aan: met 'Das weisse Band', de Gouden Palm 2009, katapulteert de Oostenrijker zichzelf definitief naar de galerij van de groten. Deze palm is niet alleen van goud; het is een withete, roodgloeiende, brandende Palm. Napalm.
'Das weisse Band' neemt je mee naar een bucolisch Duits dorpje waar iedereen z'n plaats kent: de baron regeert, de pastoor spiedt rond, het volk arbeidt en God ziet alles. Tot de rust wordt verstoord door een reeks mysterieuze incidenten: de dokter struikelt met zijn paard over een onzichtbare draad; een boerin komt om het leven in de zaagmolen; een schuur vliegt in brand; een mentaal gehandicapt jongetje wordt zwaar toegetakeld teruggevonden.
Boosaardigheid trilt in de lucht, een onbestemde dreiging strijkt neer tussen de korenhalmen. Alleen de prille romance tussen de jonge onderwijzer en het kindermeisje van de barones trekt een lichtspoortje in de duisternis. Romantiek in een Michael Haneke-film, wie had dat ooit durven denken!
Haneke is nu 67 en staat met 'Das weisse Band' duidelijk op het toppunt van zijn kunnen. De cineast weet precies wat hij moet vertellen (en wat niet); de acteurs raken precies de juiste snaren; de streng gecomponeerde shots zijn van een hypnotiserende schoonheid; en de onderhuids bobberende spanning is soms zenuwslopend. Zoals in die scène waarin het zoontje van de dominee zelf op zoek moet naar de stok waarmee hij straks zal worden afgeranseld: terwijl hij door de schemerige gang stapt, begint de camera een sinister ballet met de jongen, en voor je het goed beseft zit je sidderend op het puntje van je stoel en heb je geen nagels meer. Tarantino zei over 'La Louisiane': 'Ik rek de suspense uit tot het bijna ondraaglijk wordt, als een veer van een klok die je zo strak mogelijk opwindt. En dan? whàm.' Haneke gaat nog een stapje verder: lang nadat zijn film is afgelopen, is hij de veer nog aan het opwinden.m Hanekes whàm duurt dagen.
Het onderwerp van de film is dan ook geen lachertje: Haneke graaft naar de wortels van het absolute Kwaad. het verhaal speelt zich af in 1913: de twee wereldoorlogen staan voor de deur, het fascisme staat op het punt te ontwaken. 'De gebeurtenissen in dit dorp kunnen misschien verklaren wat er later in dit land is gebeurd,' waarschuwt de voice-over in het begin, en hoe Haneke die cruciale openingszin staaft, moet u zelf maar eens gaan bekijken. 'Das weisse Band' peilt evenwel niet alleen naar de kiemen van het nazisme, de film gaat zonder het ook maar één seconde in je strot te rammen ook over onze tijd. 'Ik mag hopen,' zei Haneke in het gesprek dat we onlangs met hem hadden, 'dat de toeschouwers de boodschap zullen begrijpen. De verrechtsing neem immers opnieuw toe.' En zo is dat: the dark side of the force is growing stronger; Sauron heeft opnieuw zijn intrek genomen in Dol Guldur. 'Das weisse Band', beste vrienden en vriendinnen, gaat over ons.
Van: http://www.humo.be/
Persoonlijk ben ik het helemaal eens met deze recensie. 'Das weisse Band' is inderdaad een zeer mooie film met een zeer mooie boodschap. Het is zeker geen alledaagse film en daarom sprak 'Das weisse Band' mij ten zeerste aan. Soms kijk ik ook graag naar rustige en psychologische films met een harde boodschap. Bovendien vond ik het feit dat het beeld zwart-wit was, zeer gepast, omdat je anders nooit de juiste sfeer van een Duits dorpje in 1913 kan creëren.
Maar om eerlijk te zijn, vond ik de film niet zo heel spannend, in tegenstelling tot wat de recensie zegt. Ja, de scène waarin de jongen geslagen wordt, is misschien wel een beetje shockerend, maar niet spannend. Ik snapte in het begin ook niet echt waar de film naartoe wou, maar op het einde werd het thema en de bedoeling duidelijk. Ik vind dat je deze film qua thema en sfeer kan vergelijken met Schindler's List.
Ik wil ook zeggen dat de acteurs een prachtige acteerprestatie hebben neergezet. Niet alleen de volwassenen, maar ook de kinderen. Dankzij deze film heb ik nu ook een paar Duitse acteurs leren kennen, zoals Christian Friedel en Burghart Klaussner. Stuk voor stuk meesters in hun vak. Maar ja, zonder goede acteurs kan je de Gouden Palm niet winnen.
Ik vind dat ik mijn culturele grenzen verlegd heb door naar deze film te gaan kijken, omdat ik anders nooit naar een bioscoop als de UGC geweest zou zijn. Bovendien heb ik nog niet veel films van deze soort gezien.
In ieder geval is 'Das weisse Band' een unieke ervaring geweest. Het is en blijft een uitstekende film, gemaakt door een uitstekende regisseur. De film houdt je vanaf het begin vast en laat je niet meer los tot je de bioscoop verlaat. Ik kan 'Das weisse Band' aanraden aan iedereen die eens een alternatieve, maar daarom niet minder goede film wil zien.
